Vroeger (toch wel een poosje geleden) was er nog werk voor iedereen. Had je geen werk (gevonden) dan deed je vast niet genoeg je best of je wilde niet werken, zo werd er geredeneerd.Tegenwoordig zijn de beschikbare (betaalde) arbeidsplaatsen in ons land bij lange na niet voldoende om iedereen aan het (betaald) werk te helpen, ook al willen de meesten dat echt wel.Hoe losten we dat op, toen machines het land gingen bewerken na de Neolithische Revolutie? We gingen de fabrieken in! En toen de fabrieken meer en meer geautomatiseerd werden? We gingen de dienstverlening in! Voelt u het al aankomen?
Wat als (alle) dienstverlenende banen bijna verdwijnen? Eigenlijk hadden we allang een nieuwe sector moeten “uitvinden”, maar dat is nu het punt; het is er gewoonweg niet!
En nu dan? Langer werken? Pensioenleeftijd verhogen? Dát is wat we nu doen, om de gevolgen van de economische crisis het hoofd te bieden, omdat het leven (kennelijk) duurder wordt. Het is de omgekeerde wereld, want zouden we niet juist kórter moeten werken en éérder met pensioen moeten gaan om werkzoekenden aan de (overgebleven) banen te helpen?
Is er een manier dat we dat op een natuurlijke wijze kunnen regelen, zonder dat we straks wéér vast komen te zitten?
— 
verbaasd, met Sade.