Basisinkomen: moeten we serieus nemen een utopie?
Categorie: Economie Datum: 01/02/2009
Angelos Stergiou, hoogleraar Recht, Universiteit van Thessaloniki
Met de ineenstorting van de mythen bevorderd door het neoliberalisme (bv. de apotheose van het marktmechanisme voor het overleven van alle mensen) terug naar het debat voorstellen voor de heropleving van de verzorgingsstaat.
Deze zijn voornamelijk financiële steun voor de direct getroffen door de economische neergang. Zo, vermenigvuldig de stemmen op een gegarandeerd minimuminkomen in te voeren. Wij op onze beurt, voegen we (of liever weer op de rails), ook een manier om meer realistisch is, het basisinkomen (basisinkomen), ook bekend als universele uitkering (toewijzing Universelle).
Het basisinkomen, in andere, salaris of loon van burgerlijke vrijheid is, ruw geschat, want er zijn verschillende versies, de betaling aan een persoon, vanaf de geboorte tot de dood, een inkomen, dat helpt om in basisbehoeften geen enkele voorwaarde schaarste of een ander terug (arbeidsaanbod). Op de universaliteit van de betaling van het basisinkomen zou omarmen alle burgers zonder discriminatie en stigmatisering.
Deze subsidie zal worden toegediend in de naam van de menselijke waardigheid, de fundamentele behoeften van levende personen, fysieke beveiliging, en is onafhankelijk van betaalde arbeid. Het recht op een bestaansminimum inkomen, waarvan het bedrag kan worden geplaatst net onder het minimumloon, zal absorberen andere sociale voordelen die zich voordoen met een bepaalde oorzaak hebben, zoals werkloosheid, de vergoeding voor verwarming, enz. De rijkste, terwijl ook het nemen van deze inkomsten zal terug via de belastingen.
Met het basisinkomen komt voornamelijk verdeeld tussen inkomen en beroep. Iedereen zal zijn als gevolg van deze eigenschap alleen al, een voldoende inkomen om fatsoenlijk te leven. De dissociatie van de fundamentele inkomen uit arbeid zal leiden tot een omkering van hun werk – loon: het inkomen aproupotheto wordt een prioriteit en het verschaffen van werkgelegenheid wordt een alternatieve en creatieve aard. Zo, het individu, bevrijd van de beperkingen van de arbeidsmarkt, kunnen we besteden aan andere activiteiten (familie, sociaal, cultureel en politiek). Tot instelling van een basisinkomen, zal het recht op arbeid niet langer worden gezien als een bekentenis van elke operatie en uiteindelijk tot de vervreemding van het individu te accepteren.
De invoering van een basisinkomen katelexan vele denkers vanaf tegenovergestelde ideologische afkomst. Dit eenvoudige idee heeft een opmerkelijke intellectuele geschiedenis. Van de marxistische utopisten (Charles Fourier) tot een "negatieve belasting" van de liberale economen (Milton Friedman), de winst convergentie punt was overleving van degenen die aanvaarden, in sommige opzichten, het scheiden van de economische activiteit in de sfeer van solidariteit. De utopie van een recht om inkomsten die niet gerelateerd aan de economische activiteit, is terug in Europa in de jaren '80, nu aanspraak maken op een haalbare vorm. In deze tijd van diepe economische crisis, het basisinkomen biedt een radicaal alternatief, terwijl de structurele tekortkomingen van de markt te creëren voor fatsoenlijk werk.
Hoewel op internationaal gevestigd netwerk, zelfs de supporters van de universele voordelen (zoals bien, basisinkomen European Network), Griekenland, het idee van een dergelijke uitkeringen blijft politieke, wetenschappelijke, ideologische adiatypoti. De uitvoering van de universele uitkering telt reeds een aantal tests: van de pioniers van de gemeenschap Speen (systeem Speenhamland, 1795), tot de meer subtiele en specifieke denatureringsmiddel, zoals de subsidie door de staat van Alaska om elke inwoner van de (1982), door inkomsten uit de olie-exploitatie.
Waarom is momenteel op zoek naar bredere vormen van solidariteit? Simpelweg, omdat de bestaande instellingen van bescherming op basis van het werk, in toenemende mate niet in staat om effectief om te gaan met armoede en sociale uitsluiting. Bv de uitholling van de rechten van werknemers leidt tot een geleidelijke afbraak van de bescherming van verzekeringen. working poor (werkende vandaag Poors) wordt morgen arme gepensioneerden. Fixatie op lage lonen, niet alleen van invloed op de huidige inkomen van de werknemers en pensioenrechten. En naarmate er meer premie-systeem is zowel zal veranderen aan de loonontwikkeling spiegel.
Aan de andere kant, de aanwending van de reserves in een zenuwinzinking. De Staat beheer van de reserves is primair verantwoordelijk voor hen vloog. Laten we echter niet vergeten dat wie de reserves van verzekeringsmaatschappijen beheert, hun prestaties vereist een gezonde kapitaalmarkt. De weddenschappen systeem, voor de terugbetaling van de bijdragen, onder voorbehoud van omstandigheden buiten zijn controle door de samenleving, maar door de markt. En het is vrijwel zeker dat na verloop van tijd volatiliteit van de markt.
Van haar kant, de werkloosheidsverzekering is niet voldoende om een adequaat vangnet te creëren. In ons land, de dekking van het risico meer frictiewerkloosheid georiënteerd blijft ver onder de Europese normen. Veel werklozen worden gehouden van de bescherming, terwijl deze niet in staat aan te gaan binnen het beschermend cordon een klein bedrag van de toelage voor een korte tijd.
Ook de moeite waard om het falen van de inzetbaarheid te tonen. Bevordering van reïntegratie vereist een volledige baan van het werk. In feite zijn alle mechanismen voor terugkeer naar het werk duwde de werkloosheid tot een slechte kwaliteit van banen. De herdefiniëring en de heroriëntatie van werkloosheidsuitkeringen liep in wezen als een mechanisme aan te passen aan een veranderende arbeidsmarkt heeft geen behoefte aan zogenaamde "makergasies, dat wil zeggen tijdelijk werk en onderbetaald.
Het idee gegeven aan elke persoon met een basisbedrag dat de financiële onafhankelijkheid te waarborgen is eenvoudig. Ook is afgesproken dat de universele uitkering is een vorm van rechtvaardige herverdeling van rijkdom geërfd en produceerde een land. Dit simpele idee is als negatief beoordeeld door velen. Hij is vooral rekening gebracht als de rand van de samenleving aoton vergoeding als loon van de uitsluiting, als val-inactiviteit werkloosheid. Deze bezwaren kunnen worden tot op zekere hoogte, nog steeds geldig, maar zal wegkwijnen in de voorkant van de toekomstige behoefte aan zulk een inkomen te institutionaliseren.
Het werk blijft voor het moment de belangrijkste route voor bijmenging. Maar wanneer het niet mogelijk is, zal het nodig zijn om de individuele ondersteuning via de inkomsten. De toekomst van het idee van een basisinkomen (universele uitkering) geldt niet alleen nationaal, maar ook in Europa (een inkomen te garanderen, gaat het Europese burgerschap, aldus Jean-Marc Ferry). Iets wat ondenkbaar was gisteren, vandaag en morgen kan besproken worden, natuurlijk. Aangezien de maatregelen voor de bescherming van het milieu is een manier om de aarde te redden, dus het inkomen is er (een beetje herverdeling van de rijkdom op een nationale en mondiale klimaat) is een causaal verband voor het voortbestaan van de mens. Het recht op een basisinkomen, ongeacht van het hebben van een baan kan een garantie van vrijheid geworden, gelijkheid en zekerheid voor particulieren (A. Gorz).
In een tijdperk metaergasiakis samenleving. De meest doorslaggevende argument ten gunste van de oprichting van een universele inkomen is, dat wij hier in een diepe crisis van de werkgelegenheid in het tijdperk van metaergasiakis samenleving. Weg onvermijdelijk, banen steeds verminderd. De schaarste en onzekerheid van de werkgelegenheid is niet een cyclisch fenomeen. Aan de andere kant, de eeuwigdurende economische groei is voor het milieu destructieve. Om deze vicieuze cirkel te overwinnen zal hebben om de bestaande vormen van solidariteit te overwinnen. Daarom zal de primaire zorg van de toekomstige samenleving niet zo open-ended en daardoor de groei te creëren banen, zoals de evenwichtige gebruik van middelen en de rechtvaardige verdeling van rijkdom existing.