De schaamte voorbij!
“We leven allemaal langer”, zei Robrecht Bothuyne in “De ochtend” op de Vlaamse Radio 1. “Het is niet onlogisch dat we langer gaan werken om de pensioenen en de gezondheidssector betaalbaar te houden. [1]
De wettelijke pensioenleeftijd moet worden gekoppeld aan de gezonde levensverwachting. Dat zeggen de Vlaams Parlementsleden Peter Van Rompuy en Robrecht Bothuyne van CD&V in De Morgen.
Maar, Minister van Pensioenen De Croo wil het debat naar eigen zeggen echter niet verengen tot de wettelijke pensioenleeftijd. Hij wil eerder de effectieve leeftijd aanpakken. “De voorbije decennia is de effectieve leeftijd waarop mensen stopten met werken gedaald van 64 jaar in de jaren 70 tot 59 jaar vandaag. Minder dan 10 procent van de mensen werkt vandaag tot de leeftijd van 65 jaar. Toch was de wettelijke pensioenleeftijd al die tijd 65 jaar. Het debat verengen tot de wettelijke pensioenleeftijd dreigt dus vooral een kleine groep te treffen die vandaag al de moeite doet om tot 65 te werken”, waarschuwt De Croo.
“Er moet daarom de volgende jaren evenzeer, en in de eerste plaats, worden gefocust op allerlei vervroegde uittredingsregelingen die toelaten te stoppen met werken voor men de wettelijke pensioenleeftijd heeft bereikt.”
En gelijk heeft hij, Alexander! Maar hij kijkt nog niet ver genoeg dan zijn intelligente neus lang is. De effectieve leeftijd is inderdaad moeilijk vast te leggen voor elk van ons. Sommigen zullen met plezier die fantastische job die ze al jaren bekleden graag voortzetten, zolang hun “gezondheid” het toelaat. Anderen, hoewel nog op en top fit, zullen zeggen: het is welletjes geweest, ik wil wel eens iets anders gaan doen dan “werken” in die economische mallemolen. Nog anderen zijn gewoon leeg na jaren bandwerk of in “den bouw” en hebben zelfs geen zin meer om nog iets anders te gaan doen, behalve gewoon genieten van de voetbal of de koers. En wat te zeggen over al die mensen die wel voor hun pensioen bijdragen maar in een strijkcentrale zitten of poetsen voor anderen….Of wat te denken over te talloze jonge grootouders die zich inzetten voor hun kleinkinderen door hen op te vangen, want pa en ma moeten tegenwoordig met z’n 2’en gaan werken willen ze iets bereiken. En gemakshalve vergeten ze al die jongeren die al helemaal niet meer aan de bak komen, opgeleid of niet, en dus ook helemaal geen pensieon gaan kunnen opbouwen.
We moeten dus eens gaan nadenken over hoe het echt verder moet en ik vind die discussie van de heren van Rompuy (zoon van, jawel-met comfortabel postje in Europees Parlement) en Robrecht Bothuyne allesbehalve onschuldig. Het lijkt erop dat onze politici toch zo graag verder willen gaan in een bestaande politiek die intussen aantoonde dat ze recht tegen de muur aanloopt. De waarschuwingen van economen, denkers enzovoort, leggen ze gewoon naast zich neer: er moet gewerkt worden, zo flexibel mogelijk, zo weinig mogelijk verdienen, zoveel mogelijk produceren en de economische groei draaiende houden. Tussendoor wat bijdragen voor je eigen schamele pensioentje door langer te gaan werken en tant pis als je uit de boot valt, want daar bestaan dus ook cijfers over: de massa mensen die gewoon uit elk bootje vallen omdat ze nergens meer bijmogen/bijhoren. Dat heet tegenwoordig het Precariaat (woord bedacht door Professor Guy Standing )
Neo-liberalisme ten top: ontmantel zoveel mogelijk de sociale zekerheid (en laat de mensen er maar zelf voor opdraaien willen ze nog iets van sociale zekerheid voor hun oude dag…WERKEN dus tot je ERBIJ NEERVALT)
Een interview met Guy Standing:
Alle lidstaten van de Europese Unie hebben op de globaliseringsdruk geantwoord door te kiezen voor een of andere vorm van de strategie die arbeidsmarktflexibiliteit genoemd wordt. Men wil de arbeidskosten verlagen opdat arbeidsmarkten en economieën opnieuw concurrentieel zouden worden met China, India en andere opkomende economieën. Maar dat is een dwaas scenario. Lonen en voordelen worden verlaagd, uitkeringen worden nog harder gesnoeid en economische onzekerheid wordt chronisch. Dat leidt tot een groeiend “precariaat”, de groep mensen die het zonder bestaanszekerheid moet stellen.Ik vrees dat deze trend zich zal doorzetten totdat mensen woedend genoeg worden opdat politici erop zouden reageren door de ongelijkheid aan te pakken en iets te doen tegen het misbruik van de miljoenen werkers die het precariaat vormen.Het is tijd dat we verder gaan dan betogingen organiseren en pleinen bezetten. In Europa en andere landen moet dringend werk gemaakt worden van een progressieve agenda. De niet-gouvernementele organisaties die opkomen voor minderheden en kwetsbare groepenzullen een cruciaal onderdeel zijn van zo een agenda.
De meeste opkomende landen keken eerder op naar het Europese sociale marktmodel dan naar het Angelsaksische, neoliberale model. Kunnen zij de uitbouw van een herverdelende maatschappij verderzetten als Europa intussen het pad van de precarisering kiest?
Guy Standing: De opkomende landen beseffen dat het sociale marktmodel, dat in Europa uitgebouwd werd na de tweede wereldoorlog, niet geschikt is voor hen. Voltijdse, industriële tewerkstelling is er immers maar voor een kleine minderheid weggelegd en zal er nooit de norm worden. Landen zoals Brazilië hebben wel wijselijk begrepen dat ze de opbrengst van hun economische groei moeten herverdelen over de hele bevolking. Daarom hebben ze stappen gezet in de richting van een basisinkomen voor iedereen. Het is veelbetekenend dat de groei is blijven toenemen terwijl de geldelijke steun voor de armen steeds breder werd. De ongelijkheid is er afgenomen en de werkloosheid staat op een historisch laag peil. Ook Europa zou werk moeten maken van het bestrijden van ongelijkheid.
Arme en opkomende landen hebben groei nodig om hun bevolkingen uit de armoede te tillen, maar hoe zit dat voor Europa en Noord-Amerika? De groei die ons welvarend maakte, veroorzaakte ook de klimaatverandering. Anderzijds lijkt nulgroei ook niet voor waardig werk te zorgen.
Guy Standing: Alle landen moeten beseffen dat de zogenaamde economische groei niet ecologisch is. We moeten het spoor van het maximaliseren van groei verlaten en in de plaats daarvan focussen op reproductieve activiteiten, ecologisch duurzaam werk én op het verminderen van de groteske ongelijkheden. Het precariaat zou nog het meest voordeel halen uit een beleid dat gericht is op het stimuleren en bevoordelen van arbeid die niet simpelweg winst en economische groei nastreeft. Volgens mij is dit een sleutelelement in de progressieve agenda waarover ik daarnet sprak.
Bron: http://www.mo.be/artikel/
Nota: Guy Standing neemt deel aan het Europees Burgerinitiatief voor het Basisinkomen
In januari 2012 werd Guy Standing geinterviewd op Canvas: De revolte van de middenklasse. “Solidariteit met de stakers, nadenken in Davos en de val van de middenklasse”, Terzake (Belgian TV), 27 January 2012
Geen zekerheid over de toekomst. De middenklasse ziet haar financiële basis in elkaar vallen en komt in opstand. De rellen in Londen, deze zomer, zijn daar een goed voorbeeld van illustreert de Britse professor Economie Guy Standing. Hij noemt zelfs een nieuwe groep: het precariaat, een samentrekking van precair en proletariaat.
MO magazine http://www.mo.be/
Dus langer werken om ons schamele pensioentje te garanderen. En in feite de weg kiezen van het groeiende precariaat. Dat is wat de meeste van onze politici doen.
Guy Standing: “We moeten het spoor van het maximaliseren van groei verlaten en in de plaats daarvan focussen op reproductieve activiteiten, ecologisch duurzaam werk én op het verminderen van de groteske ongelijkheden. Het precariaat zou nog het meest voordeel halen uit een beleid dat gericht is op het stimuleren en bevoordelen van arbeid die niet simpelweg winst en economische groei nastreeft. Volgens mij is dit een sleutelelement in de progressieve agenda waarover ik daarnet sprak.
Guy Standing: “we moeten stappen zetten richting onvoorwaardelijk basisinkomen voor iedereen “
http://basicincome2013.eu/ubi/
Beste lezers van deze post: denk goed na als u volgend jaar , tijdens de moeder aller verkiezingen, uw stem gaat geven. Denk goed na over aan wie u die stem gaat geven. En denk vooral aan uw kinderen en kleinkinderen.
Christina Lambrecht
[1] Herbeluister op”http://www.deredactie.be/cm/