In zijn nieuwe encycliek Caritas in Veritate (Liefde in Waarheid) [4], schreef Paus Benedictus XVI [3] in Paragraaf 66:

“Een effectievere rol voor consumenten, als zij tenminste zelf niet worden gemanipuleerd door verbanden die hen niet werkelijk vertegenwoordigen, is wenselijk als factor in een economische democratie.”

De Schotse ingenieur Clifford Hugh Douglas (1879-1952)[5] , die de financiële opvattingen over het Sociaal Krediet (Social Credit) [1] ontwikkelde, schreef in Credit-Power and Democracy[6] (Kredietmacht en democratie):

“Het Sociaal Krediet is een sociaaleconomische filosofie waarbij consumenten, indien zij beschikken over voldoende koopkracht, het productiebeleid vaststellen door hun monetaire stem uit te oefenen. Economische democratie betekent in deze visie niet dat een werknemer het bedrijfsleven controleert. Door het productiebeleid bij de overheid, banken en bedrijven weg te halen, opent het Sociaal Krediet de ogen van een ‘aristocratie van producenten, die een democratie van consumenten dient en door hen erkend wordt’”.

Voordat het als Sociaal Krediet bekend werd, noemde men Douglas’ financiële denkkader gewoon “economische democratie” (Het is ook de naam van het eerste boek van Douglas over het onderwerp). Hieronder volgt een artikel van Louis Even waarin hij uitlegt hoe een systeem, gebaseerd op Sociaal Krediet, een echte ‘economische democratie’ kan zijn, waarin “een meer effectieve rol voor consumenten is weggelegd”, zoals de paus schreef. Verder lezen →