Sinds de jaren 1990 is de Indiase economie met gemiddeld meer dan 6% per jaar gegroeid. Toch zijn honderden miljoenen blijven steken in armoede en groeit de ongelijkheid. Hoewel er 1200 centraal gefinancierde sociale beleidsplannen in wetboeken staan beschreven en honderden meer op staatsniveau, baseren opeenvolgende regeringen zich al tientallen jaren grotendeels op het Public Distribution System (het Openbare Distributie Systeem, PDS) om armoede te verhelpen.

Het PDS subsidieert consumenten via gesubsidieerd graan, rijst, suiker en kerosine als ze een Below Poverty Line (Onder de Armoedegrens, BPL) kaart hebben of iets soortgelijks. Ook veel producenten van goederen krijgen enorme subsidies. Al met al zijn subsidies goed voor 7% van het BBP.

Ze werken niet. Het systeem is verkwistend, inefficiënt, marktverstorend, verstard en volkomen corrupt. Rajiv Gandhi’s uitspraak dat “85% van de gesubsidieerde levensmiddelen de armen niet bereikt” is beroemd geworden. De vice-voorzitter van de Planningscommissie zei in 2009 dat slechts 16% ervan hen bereikte. Anderen schatten dat van elke bestede roepie 72% onderweg verdwijnt. Verder lezen →