CBS 2010 (overheidsuitgaven) in het licht van het basisinkomen

Een basisinkomen van 1000 euro in de maand voor elke van de 16,616 miljoen  ingezetenen in Nederland, kost de staat 199,4 miljard euro. Het manco aan staatsbeheer van overheidsgelden is nog een extra argument voor het basisinkomen.

Het BBP is ca. 600 miljard (dat is het geheel wat wij met elkaar verdienen). De overheidsuitgaven zijn grofweg ca. 200 miljard (zonder rente). Als je kijkt hoe wij deze overheidsuitgaven beheren( en kunnen beheren), dan kun je zeggen dat de staatshuishouding onaanstuurbaar is op dit moment om de volgende redenen:

Van de totale overheidsuitgaven (ruim 200 miljard) wordt 179 miljard uitgegeven aan sociale bescherming (bron: CBS 2010),[1] Onder sociale bescherming vallen alle uitkeringen die tot doel hebben de lasten voor gezinnen en personen te verlichten. Van die 179 miljard aan sociale bescherming gaat 70% naar ouderen en zieken. Deze 70% is te verdelen in uitkeringen aan een oudedagsvoorziening, zoals de Algemene Ouderdomswet en de aanvullende pensioenen, die in 2010 opliepen tot 62,8 miljard euro en 62,7 miljard euro voor ziekte/gezondheidszorg. Deze sociale bescherming in ons land is hoog in vergelijking met andere Europese landen.

Deze overheidsuitgaven zijn nauwelijks te meten in termen van doelmatigheid, kwaliteit en maatschappelijk effect.[2] Dat temeer nu de sector “noch markt, noch staat”, deze zgn. non-profitsector, ofwel “hybrid governance”,[3] zoals woningbouwcorporaties, zorg, onderwijs, politie en rechtspraak, enorm gegroeid is en in dat opzicht onoverzichtelijk is geworden in termen van meetbaarheid van de collectieve middelen.

In Nederland komt 59% van de inkomsten van de non-profitsector uit de collectieve middelen (inclusief betalingen van de ziektekostenverzekeringen), 38% uit eigen inkomsten (vergoedingen voor geleverde diensten, eigen bijdragen, contributies) en 3% uit particuliere giften.[4] De onderlinge verwevenheid tussen staat, markt en non-profit werkt als een “hybriditeit”. Dat wil zeggen “een verbondenheid en onderlinge afhankelijkheid” die “een fundamentele karakteristiek is van de Nederlandse samenleving, en tevens een van haar sterkten”.[5] Deze verwevenheid van de overheid met de non-profit sector maakt schade die kan ontstaan moeilijk “stuurbaar” in termen van efficiënt overheidsoptreden. De bezuinigingen en maatregelen van de overheid als gevolg van de crisis sinds 2008 laten deze moeilijkheden van stuurbaarheid (“governability”) goed zien. Ook dit is een aspect van de verhouding overheid en economie die steeds meer uit balans is geraakt.

Henrick Fabius – Partij van de Toekomst http://pvdt.nl