Zangeres Yara kwam op Google toevallig op de site van de Vereniging Basisinkomen. Het basisinkomen is een vast maandelijks inkomen, dat de overheid aan iedere burger verstrekt zonder daar voorwaarden aan te stellen. Yara, “Dat vond ik intrigerend. Dit is de bevrijding van de mensen, van de aarde, besefte ik. Je hoeft niet meer alleen te werken voor het geld, met het basisinkomen kun je ook werken vanuit je hart.” Verder lezen
Vijf Groningers, willen een experiment met basisinkomen in de stad Groningen. De ondernemers werken het plan uit op Noorderzon en LetsGro.
Wij weten natuurlijk allemaal wat een onvoorwaardelijk basisinkomen is (OBI/UBI) maar hier nog even op een rijtje:
Bij een onvoorwaardelijk basisinkomen krijgt iedereen geld van de overheid. Wie meer wil verdienen, blijft gewoon werken. Er zijn geen voorwaarden, verplichtingen en regels aan verbonden, zoals bij een uitkering. Controle is er ook niet. Het bedrag moet hoog genoeg zijn om op redelijke wijze in de maatschappij te kunnen deelnemen (huis, eten, internet, club, bijvoorbeeld)
Het idee bestaat al eeuwen (hier een overzicht) en roept zowel enthousiasme als argwaan op, bij links en rechts. Proefnemingen elders in de wereld verliepen soms verrassend positief. Volgens de Groningers schreeuwen wetenschappers om een langdurig experiment op een geschikte plaats.
„Er wordt de laatste tijd heel veel over het idee gesproken en volgens ons zijn stad én provincie Groningen perfect voor een test”, zegt Jan Willem Wennekes van initiatiefnemer MIES (mieslab.nl). In die Maatschappij voor Innovatie van Economie en Samenleving zijn de initiatiefnemers verenigd.
Bij Noorderzon (29 augustus, 16.00 uur, Desdemona tent) praten Kamerlid Liesbeth van Tongeren (GroenLinks) en de Utrechtse econoom Loek Groot over het belang van een experiment. Tijdens toekomstfestival LetsGro in november werkt MIES het idee verder uit, met experts en bezoekers.
Wennekes: „Wij willen nadrukkelijk geen debat tussen voor- en tegenstanders, maar een gesprek over de randvoorwaarden voor een experiment. In theorie kun je er van alles voor en tegen verzinnen, maar dit soort dingen kun je alleen in de praktijk goed testen. Wetenschappers willen graag meedoen omdat ze vinden dat politieke beslissingen veel te veel worden genomen op basis van intuïtie in plaats van kennis.”
In september 2013 zijn Pakhuis de Zwijger en VPRO Tegenlicht gestart met een reeks bijeenkomsten, zogenaamde Tegenlicht Meet Ups. Een paar dagen na uitzending van de Tegenlichtdocumentaires wordt nagepraat over het thema, vaak in relatie tot Nederland of de actualiteit.
Dit voorjaar stelden we tijdens de Meet Up met Rutger Bregman de vraag of de tijd inmiddels rijp is voor een basisinkomen. Volgens het overgrote deel van het publiek wél, de experts werden het echter niet eens: er is onvoldoende recentelijk onderzoek naar de haalbaarheid en betaalbaarheid van dit ‘gratis geld’. Tegenlicht dook daarop in de materie, liet het basisinkomen doorrekenen en bezocht het Canadese Dauphin om te kijken wat voor effecten een pilot in de jaren zeventig teweeg heeft gebracht.
Deze aflevering komt op zondag 21 september op tv. Op woensdag 24 september organiseren we wederom een Meet Up over het onderwerp, waarin over deze aflevering wordt doorgepraat met diverse sprekers.
Hier vindt u alle informatie: dezwijger.nl/tegenlicht25
Aanmeldingen gaan ook via deze website, de toegang is gratis.
Op de eerste dag van de Week van het Basisinkomen komt het boek uit dat Rutger Bregman heeft geschreven over zijn ideeën.
15 september is het eerste boek beschikbaar dat De Correspondent gaat uitgeven: Gratis geld voor iedereen. En nog vijf grote ideeën die de wereld kunnen veranderen,
Het probleem is niet dat we het niet goed hebben, het probleem is dat we niet weten hoe het beter kan.
Dat is de stellige overtuiging van Rutger Bregman, onze correspondent Vooruitgang. Sinds de lancering van De Correspondent schrijft hij over de noodzaak van utopisch denken. In deze tijd, met koopkracht als laatste ideaal, schetst hij nieuwe vergezichten. Van een basisinkomen voor iedereen (tot een werkweek van vijftien uur, (van een wereld zonder grenzen ( tot een wereld zonder armoede. (
Jullie verslonden zijn stukken en deelden ze met talloze vrienden. The Washington Post vertaalde en publiceerde ( zijn verhaal over het basisinkomen. In totaal zijn Rutgers verhalen op decorrespondent.nl nu door 1,3 miljoen mensen gelezen. Een ongelooflijk aantal.
Begin dit jaar vertelde Rutger dat hij de zes grootste ideeën die hij in zijn tuin ( ontwikkelde, verder zou willen uitwerken in een boek. Toen dachten wij: laten we dat dan zelf uitgeven. Want een boek is een logische volgende stap in het journalistieke proces dat we voor ogen hebben, namelijk dat een correspondent zijn tuin gebruikt om samen met leden ( ideeën te bespreken en die vervolgens te verwoorden in diepgravende artikelen. Of in een documentaire, zoals Rutger samen het VPRO-programma Tegenlicht in februari de uitzending De Noodzaak van een Utopie maakte.
Het boek is te koop in de kiosk van de correspondent. €7 voor een DRMvrije e-book PDF en/of €18 voor een echt papieren boek
Dit zeggen anderen over Rutgers boek:
Adriaan van Dis: ‘Houd de geest lenig, schuif het denkraam open en betreed de utopie van Bregman. Utopie? Nee, een werkelijkheid waar ik morgen in wil leven.’
Daan Roosegaarde: ‘Investeren in nieuwe dromen, dát is ons nieuwe kapitaal. Bregman begint alvast.’
René Gude, Denker des Vaderlands: ‘Moet de wereld slecht zijn om ‘m te kunnen verbeteren? Dan hebben we een probleem, want er gaat objectief veel goed. Rutger Bregman laat zien hoe je aan vooruitgang kunt werken in een samenleving die al veel bereikt heeft.’
–
In 1795 ging de parochie van Speen, in Berkshire, Engeland, over op een radicaal nieuw systeem van armenzorg [1]. Vanwege de rampzalige Franse oorlogen en een reeks van slechte oogsten namen de graanprijzen sterk toe. De stijgende graanprijzen stuwden de armoede op en wakkerden onrust aan want brood was het hoofdvoedsel van de armen. Beducht voor de mogelijkheid van rellen besloot de parochie inkomenssteun te bieden opdat werkende armen in hun levensonderhoud zouden kunnen voorzien. De uitgekeerde bedragen werden gekoppeld aan de prijs van brood. Ieder gezinslid kwam in aanmerking voor de tegemoetkoming, dus hoe groter het gezin, hoe meer het ontving. In feite was het een stelsel van arbeidsgebonden uitkeringen. Verder lezen
Bertrand Russell: het ultieme doel van onze civilisatie moet het streven zijn om vrije tijd zo intelligent mogelijk in te vullen.
Tchouang-Tseu, Chinees denker en filosoof , IVde eeuw voor J-Ch: de mens kent het nut om nuttig zijn, maar niemand kent het nut van onnuttig zijn.
Mooie openingsfilosofie voor een stuk over arbeid, vind u ook?
‘Echt werk is verworden tot het juk van de onderklasse, in plaats van het privilege van de elite’, schrijft columnist Rutger Bregman. ‘Als er bezuinigd moet worden vliegen de verplegers, onderwijzers en schoonmakers er als eerste uit. Het legioen van papierduwers ontspringt de dans wel’
En, gaat hij verder in datzelfde artikel: “Vijftig jaar geleden waren we het er nog over eens: technologie zou ons naar een arbeidsloze samenleving brengen. Niemand kon voorzien hoeveel onnodige troep en overbodige banen we zouden creëren. Want één ding hebben wij kapitalisten met de oude communisten gemeen: een pathologische obsessie met werk. Bijstandstrekkers moeten koste wat kost blaadjes blazen, zoals een kassa in een Sovjetwinkel door drie man tegelijk werd bediend.”
Het komt allemaal voort uit een groot misverstand – waarvan ik hoop dat we het ergens deze eeuw kunnen lozen. Het misverstand luidt: Je moet werken voor je geld.[1] Verder lezen
Onlangs schreef u het essay ‘Kiezen om te delen’. Daarin haalde u het jaren tachtig-idee van een basisinkomen voor iedereen weer van stal.
‘Ja, veel mensen beginnen over een basisinkomen tijdens debatten en bijeenkomsten in het land. Ik was daar zelf ook verbaasd over.’
Dat is toch vreselijk achterhaald? We vinden tegenwoordig toch dat tegenover rechten ook plichten moeten staan?
‘Bij volledige werkgelegenheid mag je van iedereen vragen een steentje bij te dragen. Maar het is de vraag of die ooit weer terugkomt. Waarom overweeg je dan niet een basisinkomen te geven aan een kleine groep die liever yogalessen volgt. Die doen geen mens kwaad.’ Verder lezen
“Werken” heeft vele betekenissen volgens de context waarin het staat. In het algemeen kan men stellen dat elke menselijke activiteit (‘slapen’ laten we hierbuiten, want tijdens de slaap herstellen de neuronen zich) werken betekent.
Dit werk kan gebeuren uit vrije wil of ook onder druk, kan productief zijn of ook creatief, kan betaald of niet betaald zijn, soms ook lastig, zwaar of ongezond…
In de omgangstaal wordt “werken” beperkt tot economisch werken, en dan betekent dit , in de kantlijn van de crisis, “arbeid” – waarin tijd en mogelijkheden van een persoon in functie staan van een organisatie (privé of publiek)- met als doel geld te verdienen. Verder lezen
Na de blockbuster “Capital in the Twenty-First Century” van Thomas Piketty is vermogensongelijkheid misschien wel actueler dan ooit. En ook in Nederland blijft het maar groeien. Volgens dit factsheet van de Wetenschappelijke Raad voor het Regeringsbeleid (WRR)[1], bezit “De rijkste 10 procent van de bevolking meer dan de helft (61 procent) van het totale vermogen in Nederland. De top 2 procent binnen deze groep heeft zelfs een derde van dat vermogen in handen, terwijl de onderste 60 procent van de Nederlandse bevolking bij elkaar opgeteld 1 procent (afgerond) van het totale vermogen bezit.” Deze ongelijkheid vormt een bedreiging voor meritocratisch Nederland, omdat naarmate het belang van kapitaal ten opzichte van arbeid groeit, afkomst steeds belangrijker wordt ten opzichte van prestatie. Verder lezen