Pleidooi voor een mondiaal basisinkomen als ontwikkelingshulp. Inderdaad, de tijd loopt en mensen wachten. Genoeg gewacht, tijd voor actie luidt ‘De Wachtnacht-campagne’. En ze hebben gelijk, want op den duur wordt het genant. Hoe leg je aan een arme Pakistaan die elke dag honger lijdt nog langer uit dat hij toch beter nog even afwacht. Wachten tot de VN-resoluties gehoor krijgen, wachten tot de internationale gemeenschap tot actie overgaat ? Wachten op…?
“Ieder mens heeft recht op leven, op maatschappelijke zekerheid en op een levensstandaard die hoog genoeg is voor zijn of haar gezondheid en welzijn”.Met deze mensenrechtenverklaring – door de lidstaten van de Verenigde Naties erkend in de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens (artikelen 3, 22 en 25.1) – en de Millenniumdoelen voor 2015 in gedachten streven de VN naar een halvering van het percentage mensen dat van minder dan één dollar per dag moet leven. Want ondanks alle rijkdom, wetenschap en techniek ter wereld leven wereldwijd 1,4 miljard mensen in extreme armoede. Elk jaar sterven miljoenen kinderen onnodig door armoede en ondervoeding.
Als politici dragen wij mee verantwoordelijkheid. We horen het signaal en vangen het op. We hebben inderdaad nog vijf jaar te gaan. Willen we in 2015 de Millenniumdoelstellingen gerealiseerd zien, dan moeten we durven nadenken over een totaal andere manier van ‘aan ontwikkelingssamenwerking doen’. Wat bijvoorbeeld te denken van een mondiaal basisinkomen?
