De conclusie van het onderzoek van het CPB over de effectiviteit van fiscaal participatiebeleid, van februari 2015, stelt dat het invoeren van generieke inkomensondersteuning via een basisinkomen een averechts effect op de arbeidsparticipatie. Het geeft tweede verdieners een financiële prikkel om te stoppen met werken.
Meer kansrijk is beleid dat het inkomensverschil tussen werken en niet-werken vergroot, zoals het verhogen van de arbeidskorting aan de onderkant of het verlagen van de bijstand. Dit laatste gaat dan wel ten koste van een stijging van de inkomensongelijkheid.
Alsof je gehakt maakt van plofkip
Het is duidelijk dat het financieel economisch beleid niet langer vol te houden is met de gangbare waarden en denkwijzen. Er is een volledig andere denkraam nodig om het CPB zaken te laten doorrekenen, Er dienen waarden en methoden gebruikt te worden waar nog geen ervaring mee is om te laten zien dat een echt basisinkomen een aanvaardbaar levensstandaard kan garanderen een heel ander effect heeft op de arbeidsmarkt en arbeidsparticiapatie dan het verlagen van de bijstand om mensen aan het werk te krijgen. Er moet gezocht worden naar modellen die zorgen voor inkomen zonder dat daar arbeid de hoofdmoot voor vormt. Zodat negatieve effecten zoals inkomensongelijkheid en bevordering van armoede geen gevolg zijn, maar juist de bestrijding daarvan het hoofddoel is.
Een onvoorwaardelijke basisinkomen met een hoogte die een aanvaardbare levensstandaard garandeert zou het uitgangspunt moeten zijn[1]. Verder lezen
